Ölümcül İhaneti Bırak, Yeni Bir Hayatı Kucakla

Nişanlım Ferit'le on yıldır birlikteydik. Kendi tasarladığım şapelin mihrabında durmuş, liseden beri tüm dünyam olan adamla evlenmeyi bekliyordum.

Ama nikâhımızı kıyan düğün organizatörümüz Hale, Ferit'e bakıp, "Ferit Arslan, benimle evlenir misin?" diye sorduğunda, Ferit gülmedi. Yıllardır bende görmediğim bir aşkla Hale'e baktı ve "Evet," dedi.

Beni mihrapta yapayalnız bıraktı. Bahanesi ne miydi? Diğer kadın Hale'in beyin tümöründen ölmek üzere olduğu yalanıydı. Sonra beni, onu kurtarmak için nadir bulunan kan grubumdan kan bağışlamaya zorladı, zalimce heveslerini tatmin etmek için canımdan çok sevdiğim kedimi öldürttü ve hatta boğulmama göz yumdu, beni kurtarmak yerine yanımdan yüzerek geçip önce onu sudan çıkardı.

Beni son ölüme terk edişinde, Hale'in kasten yemeğime koyduğu yer fıstığı yüzünden anafilaktik şoka girmiş, mutfak zemininde boğuluyordum. O ise benim hayatımı kurtarmak yerine, Hale'in sahte nöbeti için onu hastaneye yetiştirmeyi seçti.

Sonunda anlamıştım. Bana sadece ihanet etmemişti; benim canımı onun için seve seve alırdı.

Hastanede tek başıma iyileşirken babam delice bir teklifle aradı: münzevi ve güçlü bir teknoloji CEO'su olan Arda Hazar ile bir mantık evliliği. Kalbim ölüydü, bomboş bir çukura dönmüştü. Aşk koca bir yalandı. Babam damat değişikliği zamanının gelip gelmediğini sorduğunda, kendi ağzımdan şu sözlerin döküldüğünü duydum: "Evet. Onunla evleneceğim."

Bölüm 1

Elif Aydın ve Ferit Arslan'ın aşkı, dillere destan bir hikâye olmalıydı. On yıl, lisedeki utangaç bir mezuniyet balosu randevusundan tam da bu ana, nikâh masasına uzanan ortak anılarla dolu bir on yıl. Yetenekli bir mimar olan Elif, birlikte inşa ettiklerine inandığı geleceğin bir kanıtı olarak bu güzel şapeli bile kendi tasarlamıştı. Başarılı bir emlak geliştiricisi olan Ferit ise gençlik yıllarından beri onun dayanağı, diğer yarısıydı.

Onların bağı bir zamanlar yerel bir efsaneydi. Okulun popüler futbolcusu Ferit'in gözü, sessiz ve zeki Elif'ten başkasını görmezdi. Onun peşinden aynı üniversiteye gitmiş, zorlu mimarlık sınavları boyunca ona destek olmuş ve her başarısını kendisininmiş gibi kutlamıştı. Üniversite üçüncü sınıftayken küçük bir tartışmanın ardından, kar fırtınasında üç saat araba kullanıp sırf Elif'in en sevdiği çiçek olan tek bir mükemmel gardenyayı kapısının önüne "Sensiz dünyam buz kesiyor," yazan bir notla bırakan adamdı o. On yıl boyunca Ferit, Elif'in dünyası olmuştu.

Bu mükemmel dünya altı ay önce çatlamaya başladı. Her şey belli belirsizdi. Her zaman açık bir kitap olan Ferit, telefonu konusunda daha gizemli davranmaya başlamıştı. Yeni bir konut projesindeki baskıları bahane ederek geç saatlere kadar çalışıyordu. Güven dolu ve düğün planlarıyla meşgul olan Elif, bunu strese bağladı. Hatta daha destekleyici olmadığı için bir anlık suçluluk bile hissetti.

İlk gerçek sarsıntı bir salı gecesi geldi. Ferit duştayken komodinin üzerinde bıraktığı telefonu durmadan titredi. Elif'i ekrana bakmaya iten şüphe değil, bir refleksti. Bilinmeyen bir numaradan bir dizi bildirim. Midesi kasıldı. Kendi kendine bunun bir hiç olduğunu, sadece işle ilgili bir şey olduğunu söyledi. Ama içine soğuk bir his yayıldı.

O haftanın ilerleyen günlerinde, dizüstü bilgisayarında bir belge ararken masaüstünde kilitli olmayan bir klasör gördü. Adı masumdu: "H Projesi." On yıldır hissetmediği kemirgen, çirkin bir merak, onu tıklamaya itti.

İçinde ne mimari çizimler ne de finansal projeksiyonlar vardı. Bir fotoğraf albümüydü. Elif'in daha önce hiç görmediği bir kadının yüzlerce fotoğrafı. Parlak, canlı gözleri ve her kareyi aydınlatıyor gibi görünen bir gülümsemesi olan bir kadın. Bir teknede gülüyor, Elif ve Ferit'in sık sık gittiği bir kafede kahve içiyor, hatta Ferit'in ofisi olduğu belli olan bir yerde şakacı bir şekilde poz veriyordu. En son fotoğraflar sadece birkaç gün öncesine aitti.

Ayrı bir metin dosyası ise konuşmalarını barındırıyordu. Elif okurken elleri titredi.

"Hale, sen bir orman yangını gibisin. Gözlerimi senden alamıyorum."

"Yine seni düşünüyorum. Gülüşün aklıma takılıp kaldı."

"O... rahat. İstikrarlı. Sense... diğer her şeysin."

Elif'in nefesi kesildi. Hale. İsim yabancıydı ama şimdi beynine kazınmış gibiydi. Ferit'in son e-postalarını geriye doğru taradı. İşte oradaydı. Hale Sancak. Düğün organizatörleri. Elif'in üç ay önce, verimliliği ve neşeli kişiliğinden etkilenerek bizzat işe aldığı kadın. Hayatlarının her detayına erişimi olan kadın.

Geriye dönüp bakınca, tüm işaretler oradaydı, ona adeta bağırıyordu. Ferit'in daha önce "zaman kaybı" olarak adlandırdığı toplantılara katılarak düğün detaylarına aniden ilgi göstermesi. Danışmanlıkları sırasında Hale'e attığı uzun bakışlar, ki Elif bunları işine duyulan basit bir takdir sanmıştı. Ferit'in kendisine ait olmayan, şimdi Hale'e yazdığı mesajlarda gördüğü ifadeleri ve şakaları kullanmaya başlaması. Bir zamanlar tamamen Elif'e döktüğü aşk, şimdi başka birine yönlendiriliyor, başka bir yere akıtılıyordu.

O gece onunla yüzleşti. Ferit yatak odalarına girdiğinde fotoğraflar dizüstü bilgisayarın ekranında açıktı. Onları gördü ve yüzünden kan çekildi.

"O kim, Ferit?" Elif'in sesi fısıltıdan farksızdı.

Uzun, acı dolu bir dakika boyunca sessiz kaldı. On yıllık güvenin toza dönüştüğü bir dakika.

"Ben... kendimi kaptırdım, Elif," dedi sonunda, sesi gergindi. "Sadece anlık bir şeydi."

"Anlık bir şey mi? Yüzlerce fotoğraf var. Ona benim 'istikrarlı' olduğumu, onunsa 'diğer her şey' olduğunu söylemişsin!" Kelimeler ağzında asit gibiydi.

"O çok... canlı," diye kekeledi, gözlerini kaçırarak, Elif'in gözlerine bakamıyordu. "Farklı. Bir hataydı. Aptalca, gelip geçici bir çekim. Hiçbir anlamı yoktu."

Elif bir mide bulantısı dalgası hissetti. Bütün vücudu buz kesti. "Peki, kimi seçiyorsun?" diye sordu, ültimatom havada ağır ve nihai bir şekilde asılı kalmıştı.

O zaman ona baktı, yüzü bir suçluluk maskesiydi. "Seni, Elif. Elbette seni. Her zaman sendin."

Bittiğine yemin etti. Sadece kontrolden çıkmış aptalca bir heves olduğuna, fiziksel olarak asla aldatmadığına, yeniliğin gözünü kör ettiğine yemin etti. Bunu kanıtlamak için telefonunu aldı ve tam önünde Hale Sancak'ın numarasını ve tüm fotoğrafları sildi. Elif'e sarıldı, af diledi, tüm geleceğinin onunla ve sadece onunla olduğuna söz verdi.

İçindeki bir parça, mantıklı, kendine saygılı parça, gitmesi için çığlık atıyordu. Ama diğer parça, hayatının üçte birini bu adama aşık olarak geçiren parça, ona inanmak için çaresizdi. Ona inanmayı seçti. Acıyı ve ihaneti gömdü, kendi kendine her uzun süreli ilişkinin sınavları olduğunu söyledi. Bu da onların sınavıydı. Bunu atlatacaklardı. Yine de evleneceklerdi.

Bir hafta sonra Ferit ona tuhaf bir teklifle geldi.

"Hale beni aradı," dedi, tonu dikkatle sıradanlaştırılmıştı. "Her şey için özür diledi. Çok kötü hissediyor. O iyi bir insan, Elif, sadece... bir hata yaptı."

Elif hiçbir şey söylemedi, kalbi katılaştı.

"Nikâh memurumuz bir aile aciliyeti nedeniyle iptal etmek zorunda kaldı," diye devam etti. "Düşündüm de... ya Hale'in yapmasına izin verirsek? Bu, aramızda kötü hisler olmadığını göstermenin bir yolu olurdu. Hepimizin resmi olarak yoluna devam etmesi, yeni bölümümüze başlamadan hemen önce o bölümü kapatması için bir yol."

Teklif o kadar tuhaf, o kadar duyarsızdı ki Elif'in dili tutuldu. İçini soğuk bir dehşet kapladı. Bağırmak, aklını mı kaçırdığını sormak istedi. Ama onun samimi yüzüne, "temiz bir sayfa" yakarışına bakınca, ezici bir yorgunluk hissetti. Savaşmaktan, şüphelenmekten çok yorulmuştu. Belki de haklıydı. Belki de bunu gerçekten geride bırakmanın tek yolu buydu. Onları neredeyse yok eden kadının, onları resmi olarak birleştiren kişi olmasına izin vermek. Nihai, sembolik bir zafer.

Her içgüdüsüne karşı, kabul etti. "İyi," dedi, sesi dümdüzdü. "Bırak o yapsın."

Nasıl bu kadar aptal olabilmişti? Soru şimdi zihninde alaycı, amansız bir davul ritmi gibi yankılanıyordu.

İşte burada, tasarladığı şapelde, mihrapta, tanıdıkları herkesin önünde dururken, aptallığının tam ve korkunç gerçeği gözler önüne serilmişti.

Zevkli, krem rengi bir takım elbise giymiş olan Hale Sancak, kalabalığa, sonra da Ferit'e parlak bir şekilde gülümsedi. Müzik yükselip sönmüştü. Hava beklentiyle doluydu.

"Sen, Ferit Arslan," diye başladı Hale, sesi net ve sessiz şapelde yankılanıyordu, "alıyor... Benimle evlenir misin?"

Misafirler arasında birkaç şaşkın kıkırdama dalgalandı. Basit bir dil sürçmesi. Bir nikâh memurunun gerginlik hatası. Elif gergin, zoraki bir gülümseme takındı, Ferit'in bunu gülerek geçiştirmesini, onu düzeltmesini, Elif'e dönüp yeminini etmesini bekledi.

Ama Ferit gülmedi.

Elif'e bakmadı bile.

Bakışları yalnızca Hale'e sabitlenmişti. Ve gözlerinde Elif, şaşkınlık ya da eğlence değil, ham, korunmasız bir duygu okyanusu gördü. Öyle derin bir özlem ve hayranlık bakışıydı ki, nefesini kesti. Bu, eskiden ona attığı bakıştı, ama bin kat daha yoğundu.

Dünya yavaşlamış gibiydi. Misafirlerin şaşkın mırıltıları boğuk bir uğultuya dönüştü. Elif'in görebildiği tek şey, on yıldır sevdiği nişanlısının, sanki yeryüzündeki tek insan oymuş gibi başka bir kadına bakmasıydı.

Sonra konuştu. Sesi kararlı, net ve tamamen yıkıcıydı.

"Evet."

Şapelden toplu bir nefes alma sesi yükseldi. Hale'in gözleri yaşlarla doldu, yüzünde muzaffer, parlak bir gülümseme belirdi. Elini uzattı, eli titriyordu.

"Ferit," diye fısıldadı. "Beni buradan götür. Lütfen, sadece beni götür."

Ferit'in gözleri bir anlığına Elif'e kaydı. Bir anlık bir şey vardı - suçluluk, belki acıma - ama geldiği gibi çabucak kayboldu, yerini sert bir kararlılık ifadesi aldı. Hale'in uzattığı eli tuttu, parmakları sanki ait olanlar onlarmış gibi birbirine kenetlendi.

Elif'e sırtını döndü. On yıllarına. Geleceklerine.

"Ferit, hayır," diye fısıldadı Elif, kelimeler boğazında düğümlendi. Ona uzandı, parmakları smokininin koluna değdi. "Ferit, bunu yapmaya cüret etme. Çekip gitmeye cüret etme."

Dokunuşu onu bir anlığına duraksattı. Ama sonra kolunu sanki dokunuşu onu yakıyormuş gibi çekti. Başka bir bakış atmadan, Hale Sancak'ı koridordan aşağı, şaşkın arkadaşlarının ve ailelerinin yanından geçirerek şapelin ağır meşe kapılarından dışarı çıkardı ve Elif'i mihrapta yalnız bıraktı.

Ardından gelen sessizlik mutlak, ezici bir ağırlıktı. Buketindeki gardenyaların kokusu aniden mide bulandırıcı geldi. Tasarladığı güzel tonozlu tavanlar şimdi üzerine kapanıyor, onu boğuyor gibiydi.

Sonra bir ses sessizliği bozdu. Bir kahkahaydı. Belli belirsiz kendisinin olduğunu fark ettiği kırık, histerik bir ses. Yüzünden yaşlar süzülüyor, iğrenç, acı verici kahkahasına karışıyordu. Her şey bir şakaydı. Hayatı, aşkı, güveni - hepsi muhteşem, aşağılayıcı bir şakaydı.

Annesi, yüzü öfke ve dehşet fırtınasıyla, mihraba koştu. "O alçak! O tam bir alçak!" diye tısladı, Elif'in titreyen vücuduna kollarını dolarken.

Babası hemen arkasındaydı, ifadesi sertti. Elif'in arkasına baktı, gözleri kalabalığı taradı ve arka sırada sessizce oturan bir adama takıldı - Arda Hazar, münzevi ve son derece güçlü bir teknoloji CEO'su, Elif'in babasının iş yaptığı bir aile tanıdığı. Az konuşan ama muazzam bir etkiye sahip bir adamdı.

"Arda," diye seslendi Elif'in babası, sesi kaosun içinden sıyrılıyordu. "Aydın ailesinin sana bir iyilik borcu var. Ve elimizde bir gelin var. Belki de bir damat değişikliğinin zamanı gelmiştir."

Teklif çılgıncaydı, saf şok ve öfkeden doğan umutsuz, durumu kurtarmaya yönelik bir önlemdi. Ama hayatının enkazında duran Elif'e, boğulan bir denizde tek can simidi gibi geldi. Kalbi göğsünde ölü, bomboş bir şeydi. Aşk bir yalandı. Yeminler bir şakaydı. Artık hiçbir şeyin önemi yoktu.

"Evet," dediğini duydu, sesi tüm duygulardan arınmıştı. "Onunla evlenirim."

Ailesi rahat bir nefes aldı. Babası hemen düzenlemelere başladı, Arda Hazar'ın asistanıyla konuşurken sesi alçak ve acildi.

Elif, annesi onu gelin odasına geri götürürken uyuşmuştu. Ferit'le paylaştığı, şimdi bir anıt mezar gibi hissettiren eve geri döndü. Paramparça olmuş hayallerinin sembolü olan güzel dantel elbiseyi yırttı ve beyaz ipek ve aşağılanma yığını halinde yere düşmesine izin verdi. Robot gibi bir çanta hazırlamaya başladı, içine kıyafetlerini, dizüstü bilgisayarını, sadece kendisine ait olan her şeyi attı. Gitmeliydi. Kendisinin her izini bu yerden silmeliydi.

Tam valizi kapattığı sırada ön kapı ardına kadar açıldı.

Gelen Ferit'ti.

Yorgun görünüyordu, yüzü solgun ve gergindi, ama o çılgın umutsuzluk gitmiş, yerini ağır, kasvetli bir kedere bırakmıştı. Ona doğru koştu, kolları açıktı.

"Elif, çok, çok üzgünüm," dedi, sesi o kadar acı doluydu ki, korkunç bir an için neredeyse inandı. "Açıklamama izin ver."

Dokunuşundan irkildi, tüm vücudu geri çekildi. "Açıklamak mı?" diye tekrarladı, sesi buz gibiydi. "Neyi açıklayacaksın, Ferit? Beni düğün organizatörümüz için mihrapta bıraktın. Sanırım bu oldukça açıklayıcı."

"Hayır, anlamıyorsun," diye yalvardı, gözleri yaşlarla doluydu. "Hale... hasta, Elif. Ölüyor."

Elif ona şaşkınlıkla baktı.

"Beyin tümörü var," diye boğularak söyledi, kelimeler birbirine karışıyordu. "Glioblastoma. Doktorlar... ona üç ay, belki daha az verdiler. Kesin teşhisi bu sabah aldı. Panikledi. Düğünde, o sözleri söylediğinde... bu bir yardım çığlığıydı. Bana bunun ölmeden önceki dileği olduğunu söyledi, sadece bir kez ona 'evet' dediğimi duymak. Sadece bir kez. Nasıl hayır diyebilirdim, Elif? Ölen bir kadının son arzusunu nasıl reddedebilirdim?"

Ona baktı, yüzü samimi, yürek parçalayıcı bir ıstırap portresiydi. Anlamasını, zalim ihanetindeki asaleti görmesini istiyordu. Düğünlerini ertelemesini, Hale'in hayatının son birkaç ayını onun yanında geçirmesine izin vermesini, ona bu "şefkat" eylemini bahşetmesini istiyordu.

Elif on yıldır sevdiği adamın gözlerinin içine baktı ve ilk kez onun zayıflığının derinliklerini gördü. Hale'i sevmişti. Bunu mihrapta gözlerinde görmüştü. Bu hikâye, bu mükemmel trajik, sinematik ölen bir dilek masalı, uygun bir bahaneden başka bir şey değildi. Bu, hem pastayı yiyip hem de saklamanın bir yoluydu - yeni aşkı için kahramanı oynarken sadık nişanlısını bekletmek. Sadece onu tuzağa düşürmek için değil, aynı zamanda kendi doğruluğuna kendini ikna etmek için bir yalan ağı örüyordu.

Eğer o anda, Hale'in aldatmacasının ve Ferit'in zalimlik kapasitesinin gerçek boyutunu bilseydi, yüzüne güler ve sonsuza dek çekip giderdi. Hale'e olan aşkının, Elif'i tekrar tekrar içine atmaya istekli olduğu dipsiz bir kuyu olduğunu görürdü.

Ama bilmiyordu. Sadece sevdiği adamı görüyordu, ağlıyor, geçmişi ile uydurma, trajik bir gelecek arasında kalmış. Ve o zayıflık anında tereddüt etti.

Bu tereddüt, onun cehenneme inişinin başlangıcıydı.

Tam o sırada telefonu çaldı, tiz ve talepkâr. Ferit'in başı aniden kalktı, ifadesi anında saf bir paniğe dönüştü.

"Evet? Ne oldu?" diye telefona bağırdı. "Ne demek kanaması var? Yoldayım!"