DARKEST INNOCENT PLEASURE

Fadein Wuan Dopleciante.

"Wuan, stay here." Blanko lamang ang tingin sa kanya ng kanyang ama habang sinasabi iyon.

Dahan-dahan na bumaba ang kanyang pilik-mata saka sya tumango sa kanyang ama. Wala syang masabi sa ama. Hindi nya magawang magsalita dahil baka ikagalit na naman nito.

" Don't let anyone get near you"

Tanging tango lamang ang kanyang sinagot habang nakapikit.

Ang tunog ng sapatos ng kanyang ama ang naririnig lamang nya na namutawi ingay na umalis sa kanyang kwarto. Ng wala na ito, doon nya lamang iminulat ang mga mata at napatingin sa pintong pinaglabasan ng ama. Narinig nya ang tunog ng paglock nito sa kanyang sariling pinto.

Napabuntong hininga sya at dahan-dahan na ginalaw ang sariling mga paa papunta sa kanyang kama. Napatigil sya sa paanan ng kanyang kama.

Dahan-dahan na gumalaw ang kanyang mga labi at naghubog ng Isang malawak na ngiti. Ang kanyang mga patay na mga mata ay nagliwanag ng makita nya ang kanyang mga manika na nakalagay sa mga boxes. Napuno nito ang kanyang kama, at hindi nya mabilang kung gaano karami ang nasa kama nya. Ang masasabi nya lang ay hindi na sya makahiga sa rami nito.

Tumunog ang paggasgas ng Isang pader, at kusang bumukas ang Isang lihim na pinto na karugtong nitong kwarto.

Rinig nya ang tunog ng Riding boots o ang Jockey style boots ng bagong rating. Napahinto ito ng ilang metro sa kanya, ng mukhang napansin nito ang mga manika na dinala ng ama nya.

" Father never lose giving you those"

Kahit hindi man sya nakaharap sa nakakatanda nyang kapatid, alam nyang nakangisi ito ngayon. " Kuya, nakasakay ka ulit sa kabayo mo, saan ka galing?"

Lumapit sa kanya ang kapatid nya, ngunit nilagpasan sya nito at nilapitan nito ang kanyang mga manika na nasa kama. " Sa bahay ng mga alipin ako nanggaling. Sa kabilang bukirin."

Kinuha ng kanyang kapatid ang isang pulang box ng manika na may logo ng Isang sikat na kompanya na nababalitaan nya sa kanyang laptop sa tuwing nag-iinternet sya sa kanyang kwarto.

" Dala iyan ni papa kanina, galing sya dito."

"Alam ko. Narinig ko sya sa kabilang kwarto." Malamig na ang boses nito na ikinabahala nya. Kilala na nya ang tono ng boses ng kapatid nya, ang ganitong pakikitungo ng boses nito, ay nangangahulugan lang na hindi nito nagustuhan ang nasaksihan o narinig.

" Wag kang magalit kay papa, Kuya."

" Malambot ka pa rin sa taong ikinukulong ka lang rito." Ngumiti sya at lumapit sa isa nyang maliit na sofa bed.

" Bata ka pa. Isa ka pang pitong gulang na dapat nakikipaglaro sa mga batang kasing edad mo. Ngunit ang naging papel mo sa buhay' na ito ay preso. "

"Ngunit ibinibigay naman ni papa ang mga pangangailangan ko eh. Nakakain ako. May sarili akong ref na puno ng pagkain. May sarili akong kwarto ng mga damit at mga sapatos, may sarili akong mga katulong. At higit sa lahat puno ang kwarto ko ng mga laruan. At may tutor rin ako araw-araw. Kaya ayos na ako sa buhay ko rito. Binibisita mo Naman ako kapag wala si papa o may nakuha kang pagkakataon eh."

"Kahit Anong gawin ko hindi ko pa rin mababago ang mga sinasabi mo kay papa. You still kind to him"

Nakita' nya ang pagkuyom ng kamay ng kanyang kapatid na ikinakumot ng kahon na laman ang kanyang manika na hawak nito. "Kuya?"

Nakita' nya ang pagtaas ng balikat nito at dahan-dahan na pagbaba. Tiyak pinapakalma nito ang sarili. Alam nya na pinipigilan lang ng kapatid nya na magalit sa harapan nya. " Bukas mawawala ako sa mansyon."

Nanlaki ang kanyang mga mata at sumidhi ang lungkot roon. Mawawala ang tanging kapatid nya. Kahit isang bukas lang yan nalulungkot pa rin sya dahil maiiwan syang mag-isa sa mansyong ito. Maiiwan sya na wala man lang nais na kumakausap sa kanya kahit ang mga katulong dahil sa utos ng kanyang ama.

" Saan ka pupunta?"

Sa tanong pa lamang na ito ay ayaw na ayaw nya na marinig ang magiging sagot nito. Parang may bumubulong sa kanya na ang magiging sagot ng kanyang kapatid ay hinding-hindi nya magugustuhan.

" Bukas aalis na ako. Ipadadala ako ng matanda sa labas ng bansa. Doon na ako patitirahin"

Napakurap -kurap sya sa narinig at pinoproseso pa nya ng dahan-dahan ang lahat .

Hindi nya magawang gumawa ng isang salita. " You don't need to feel sorry or say sorry. We all know we don't have tongue to voice out our complaints. "

'Yeah', pinanganak na sila na ganito ang magiging buhay' nila. Magiging Isang aso na dapat na pagmalupitan ng panahon. Dapat gawin kung ano ang nais ng mga amo nila upang mabuhay.

"Bakit ang pait ng buhay natin? Hindi man lang natin magawa kung anong mga gusto natin?"

Napasiplat ng tingin ang kanyang kapatid. " Hindi man lang natin masabi ang pagiging isang normal na bata. Normal or ordinary life never exist in our existence. "

Her, their, family have a different culture and wisdom of what life is. They don't like a royals like what they usually heard from outsiders or read by books. They don't like prince or princess that can have their own freedom on their right age.

They are prison, inside a expensive cell 'mansion', in a fabulous dresses, and in a perfect shape.

" Tomorrow, I'll be leaving. See you in my next arrival in this land." Tumayo sya at lumapit sa kanyang kapatid.

Hinatak nya ito at niyakap. " Can I at least hug you like this, I'll totally miss you, dearly. You are only my friend."

Ang kanyang kapatid ay gumanti ng yakap sa kanya at naramdaman nya ang bahagyang pag-iyak nito. Na ikinalungkot nya rin at ikinaluha. " Kuya Xan will be back. And I'll promise, I'll let you cage free in this life. Aalisin kita sa tradisyon ng pamilyang ito at ilalayo na hinding-hindi ka na nila mahahawakan o makikita pa"

Napangiti sya sa narinig at napatango sa dibdib nito.

"LITTLE miss, iniutos ng ama mo na ilagay na ang mga laruan mo sa kabilang kwarto"

Ngayon ang alis ng kuya Xan nya. Simula ng umalis ito kahapon sa kanyang kwarto, naging tahimik lamang sya at wala syang gana na suriin o tignan man lang ang mga laruan na dala ng kanyang ama.

Nakatulog lang rin sya sa kanyang maliit na sofa bed. At ng magising na sya sa umagang ito, ay nakatingin lamang sa bintana ang naging gawi nya.

Nakaramdam naman ng lungkot ang dalagitang si Agnes na isa ring katulong ng mansion ng Dopleciante. Kahit nanahimik lamang sya sa tabi-tabi, ramdam nya ang kalungkutan ng pamilyang ito. Dahil isa rin sya nasabuyan ng sumpang sinusunod ng mga taong nasa lupang ito.

At nakita' nya kung gaano rin naghirap ang batang pinagsisilbihan nya at alam nya na palihim na nagkikita ang kapatid nito sa ina sa kwartong ito.

Napagpasyahan nya na pulutin ang mga laruang manika at ilagay sa kwarto na lalagyan ng mga laruan. Kahit pa na tumanggi ang pinagsisilbihan nya o umayaw sa gagawin nya ngayon, ay wala pa rin itong magagawa dahil utos iyon ng sariling ama nito.

Ipinulot nya ang Isang kahon ng manika at napansin nya na iba ang pagkakahon na nito dahil medyo kumot-kumot na. " Namimiss mo ang kapatid mo."

Doon lang naagaw ang attensyon nya at nanlalaki na napatingin sa katulong. Mabilis ang pagtibok ng puso nya. Anxiety is all over plotting inside her chest.

Kapag alam ng mga katulong na binibisita sya rito ng kanyang kapatid, paniguradong alam ng ama nya at paparusahan sya o mas nakakatakot ay ang kapatid nya ang maparusahan. Hindi, hindi dapat iyon mangyari. Dinadalaw lamang sya ng kapatid dahil mag-isa sya rito at nalulungkot.

Sya lamang ang dapat na parusahan. Kasalanan nya. Sya ang nagtulak sa kapatid na dalawin sya rito. Kaya dapat lang na sya ang pagmalupitan ng ama sa nais nitong Parusa.

" A-alam ba ni papa?," All over her face is written the hardened sadness.