Ang Pagmamahal ay Nagtatagumpay sa Lahat Chinese Drama

Ang plano kong sorpresahin si Leandro ng pinakamagandang balita sa aming buhay ay naging pinakamadilim na bangungot ko.

Sa opisina niya, hinarang ako ng kanyang project manager na si Zaira. Tinawag niya akong hamak na tagahanga, itinapon ang pagkaing dala ko, at kinaladkad ako sa isang silid.

Doon, sinampal niya ako, binuhusan ng mainit na sabaw, at pinunit ang aking damit. Sa harap ng maraming tao, sinulatan niya ng lipstick ang aking mukha at tiyan: "Hamak na babae. Walang kwenta."

Nagsimula akong magdugo. Nang dumating si Leandro, hindi niya ako nakilala. Malamig ang kanyang mga mata nang sabihin niyang, "Paalisin ninyo ang babaeng ito."

Ngunit nang marinig niya ang bulong ko, "Leo... ang anak natin," bigla siyang natigilan. Huli na ang lahat. Sa ospital, inanunsyo ng doktor na hindi lang ang apat na buwang sanggol ko ang nawala, kundi pati na rin ang aking kakayahang magkaanak pa habambuhay.

Sa labas ng pinto, narinig ko ang isang sigaw na parang hayop na nasasaktan—ang sigaw ni Leandro.

Kabanata 1

Ilang linggo na akong nakakaramdam ng kakaiba. Ang tiyan ko ay tila may bukol tuwing umaga, at ang dating paborito kong kape ay nagiging sanhi ng matinding pagduduwal. Akala ko'y simpleng pagod lang. Ang aming lihim na relasyon ni Leandro ay nakakapagod, puno ng pagtatago at paghihintay.

Ngunit nagpatuloy ang kakaibang pakiramdam. Nagbago ang aking panlasa. Ang mga matatamis ay nagiging maasim, at ang mga amoy na dati'y hindi ko napapansin ay biglang nakakasuka. Hindi ko na matiis. Kailangan kong malaman kung ano ang nangyayari sa akin.

Nagpasya akong pumunta sa isang maliit na klinika, malayo sa mga kilalang ospital na baka may makakilala sa akin. Ayoko ng atensyon. Ayoko ng tsismis. Gusto ko lang ng kasagutan. Habang naghihintay, nanginginig ang mga kamay ko. May takot, oo, pero mas matindi ang kuryosidad.

Mabagal ang oras sa waiting area. Bawat segundo ay parang isang oras. Nang tawagin ang pangalan ko, dahan-dahan akong tumayo, pakiramdam ko ay lumulutang ang mga paa ko. Pumasok ako sa silid ng doktor na kabado.

Binati ako ng doktor na may ngiti. Ang ngiti niya ay umabot sa kanyang mga mata, puno ng init. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. Naupo ako sa upuan, humawak nang mahigpit sa aking bag.

"Congratulations, Ginang Rivas," sabi niya, dahan-dahan. "Buntis kayo."

Agad akong umiyak. Hindi ko mapigilan ang luha ng kagalakan. Para akong nabunutan ng tinik sa dibdib, sabay may sumabog na fireworks sa aking puso. Ang mga salita niya ay parang musika sa aking pandinig. Hindi ko inaasahang maririnig ko iyon.

Ilang taon na naming pangarap ito ni Leandro. Simula nang magsimula ang aming relasyon, palagi kaming nangangarap ng sarili naming pamilya. Maraming beses na kaming nabigo. Ilang beses na akong umasa, tapos ay masakit na madidismaya. Ang bawat buwan na dumaraan nang walang balita ay parang isang suntok sa aking sikmura.

Naaalala ko pa ang mga gabing umiiyak ako sa kanyang balikat. Yakap niya ako nang mahigpit, hinahaplos ang aking buhok. "Huwag kang mag-alala, Rita," sabi niya noon, ang kanyang boses ay malalim at nagpapagaan ng loob. "Darating din ang tamang panahon para sa atin. Ang importante ay magkasama tayo." Ang mga salitang iyon ay naging sandalan ko sa bawat pagkabigo.

Ngayon, narito na. Ito na ang tamang panahon. Ito na ang himala na matagal naming ipinagdarasal. Hindi ko maipaliwanag ang gaan ng pakiramdam sa aking dibdib. Ang lahat ng paghihirap, pagtatago, at pagkabigo ay naglaho. May bagong pag-asa.

"Apat na buwan na kayong buntis," dagdag ng doktor, na nagbalik sa akin sa katotohanan.