De Wonderen van den Antichrist

Ferr

en op koralen van rozenkransen. Het was Zondag, maar Gaetano maakte zic

ebracht, nu zijn einde genaderd was. En hij geloofde, dat hij spoedig de wereld ingedreven zou worden. Want groote armoede was over Sicil

elden, die Gaetano vervaardigde, stonden in dichte rijen op de planken en de rozenkransen hingen in groote

ndere mogelijkheid voordeed, want het kon geen arbeiden heeten voor Gods eer beelden te snijden, die nooit

ie nog van binnen van naaktheid trilde. Die verbeidde en wachtte, dat Gaetano zou komen om de koorstoelen, 't altaarh

t aan een nieuwe kerk te bouwen; die moest ver weg in landen als Florida of Arg

elde vlijt aan den arbeid getogen opdat donna Elisa iets zou hebben te

ou moeten ontvangen om tot donna Elisa te kunnen spreken van zijn verlangen om te reizen, want hij wist dat dit ha

s. Toen zei hij tot zichzelf, dat hij nu er niet aan kon den

delijk in beweging en

o gezien had. Sedert de nood kwam, was het geweest, alsof

ar de markt gegaan om de muziek

tond, gekleed in een kort buis en puntige muts, wist niet wat voor een man don Ferrante was. Hij hield hem voor een ouden, leelijken koo

ilveren kraag, epauletten met zilveren franje, zilveren tressen op de borst en een sabel op zij. En toen hij het b

bijna schoon

ijks kunnen ademhalen. En wat zei Gaetano er van, d

efdeslied hooren klinken en uit het nonnenklooster, zoo uitgest

as in een zwart fluweelen mantel, met een grooten roovershoed en helrooden halsdoek, n

ons ten hemel gelijk de Etna en gij voert ons

tok neerlegde en gearmd met den advocaat heen en weer wandelde op de gladde steenen tusschen de Romeinsche poort en het palazzo Geraci, had een ieder moeten zien, hoe goed hij zich kon meten met den s

een jonge man. Hij kan nog heel goe

d geantwoord dat zij God

eeren, hoed en handschoenen zwart, maar ook haar sluier was zóó dicht, dat men niet kon gelooven, dat daar een wit gezicht achter was. Santissima Dio, h

markt was zoo vol v

gele halsdoeken. Een paar in het wit gekleede vreemdelingen hadden bij de balustrade gestaan om den Etna te beschouwen. En al de muzikanten in uniform, die er bijna zoo statig uitzagen als don Ferrante, en die glinster

rap van het raadhuis waar ze op de leuning reden en waren haar gevolgd op een paar schreden afstands. En zelfs de luie Pietro, die zich in de zon lag te koesteren, had zich op zijn elleb

omdat zij zoo langz

hart, hij was een goed mensch en hij dacht: Vervloekt zijn al deze fondsen, bi

nomen heeft van een liefdadigheidsfonds en die zich n

Ferrante naar de zwarte dame en tr

. ?Indien ik mij niet al te zeer vergis," had don Ferrante

ken als wilde ze vluchten,

t uw moeder gekend, signorina, en zij brandt van verlangen met u

sa gevoerd. En zij had geen tegenstand geboden. Donna Elisa had trouwens

warte dame tegemoet gegaan, en had haar sluier ter

geheele gelaat glimlachte. Ja, Gaetano zou misschien geen Madonna naar dit gelaat willen snijden of schilderen, want daarvoor was het te bleek en t

chouder gelegd en een paar korte snikken hadden haar lich

aar glimlach ha

n en tegen haar glimlachen! Kan een arme ongelukkige het werkeli

gezegd, slechts met een glimlach.

aetano donna E

?" zei hij. ?Ik

waren brandend klaar alsof ze met vuur gevuld w

zei ze kortaf. En zij had berouw va

esde. Hij kreeg toen de ingeving haar juist nu te zeggen, d

sa dat Gaetano haar lief zou krijgen, dat zij bijna verheugd was te hooren, dat hij van plan was he